Thursday 20 November 2008
Thursday 11 September 2008
Loti që vretë
.
Fortun e fundit luante me degëzat e qershisë,
fole e trazuar përplasur nën hijen e trungut krahëvrarë
...thërmohet,
.
nji trumcak drithërohet për rreze dielli;
rënë në pëllëmbet e mia,ngrohtësi i dhashë
.
..i dhashë edhe lotin që vecse i shtoi etin.
Vonë ishte, ishin përpëlitjet e fundit.
.
Më vdiqë në duar...vdiqë.
-Vdis zogthi im, të vrau i imi lot!
_______Loti që vret
Furtun e fundit luante me degëzat e qershisë,
fole e trazuar përplasur nën hijen e trungut krahëvrarë
...thërmohet,
.
nji trumcak drithërohet për rreze dielli;
rënë në pëllëmbet e mia,ngrohtësi i dhashë
.
..i dhashë edhe lotin që vecse i shtoi etin.
Vonë ishte, ishin përplitjet e fundit.
.
Më vdiq në duar...vdiq.
-Vdis zogthi im, të vrau i imi lot!
.
.
Qiejt e murrmë kërcëlluan dhëmbët,
vetëtimat grisën pelerinën me shkrepëtima,
përplasen kulmit të kullës së shenjët
...e shenjëta digjej në përcëllim.
.
Tmerr për dy silueta që bien mbi rrënoja
mes pluhurit që përtueshëm bie mbi dhe.
.
Cdo fund është nji vdekje e vogël;
'(po nuk u shemb e vjetra,
ku ti bëhej vendi të res)?!
***
Pranvera bulëzoi në degët e mollës së vjetër,
nën copëza rrënojash paska mugulluar bari.
Shpirti psherëtin lirshëm si një bebe.
vetëtimat grisën pelerinën me shkrepëtima,
përplasen kulmit të kullës së shenjët
...e shenjëta digjej në përcëllim.
.
Tmerr për dy silueta që bien mbi rrënoja
mes pluhurit që përtueshëm bie mbi dhe.
.
Cdo fund është nji vdekje e vogël;
'(po nuk u shemb e vjetra,
ku ti bëhej vendi të res)?!
***
Pranvera bulëzoi në degët e mollës së vjetër,
nën copëza rrënojash paska mugulluar bari.
Shpirti psherëtin lirshëm si një bebe.
Mall' mergese
.
.
Atje pranëvera bulëzonte ndryshe;
kur hapja dritaret e parmakëve te vjetër druri,
mbushej kthina arom blerimi e cicërrima bylbylash.
.
Vjeshta tashmë ka shkundur kopështin përrallor,
era do të luaj valle fëmijërore me gjethet e venitura,
e trumcakët do të kërkojn thërmija buke
në degët aty këtu këputur
nga peshë e mollëve te kalbura.
.
Do të presin gjat trumcakët,
do ti zë uria
pastaj do të ikun gjurmëve tona.
.
Eshtë ky një mall që rëndon supeve të përtesës
kur trazohen cepallat e përgjumura
nga gumëzhitje e makinave të mërzitshme.
.
Askush më nuk i këndoi aq bukur,
ëndrrave të ikura vajzërore.
Kujtimeve të vjetra i këndon cd e vjetër
që ngacmon mallin e mergosur.
__________________
__________________
Subscribe to:
Posts (Atom)