Ne pritje te stines po thinjemi,

po ky fat i te ndjekurve të ikur

një ditë, do te lundroj detit të hapur;

do t'fryj ndoj stuhi papritur

e t'i perkund velat e barkës.

Edhe ne mos u puthshin brigjet

e as udhet n'mos u lidhshin,

mos mbaj inat me botën,

se nuk ka dashuri t'ndalume

veq takime t'ndaluara ka.

Qielli ende i lire na mbetet;

falja ndjenjën nji rrezeje dielli

dhe percjellma me frymen shpirtit.

Te bregu i detit cdo mengjes

t'i ledhatoj hiret me flladin

e rrezës buzët t'ia fale.