Erdhe pranverë,

aromë mire

djerrinash,

shpërtheve bozhure.

Tani po largohesh

e s'më lën'

as të përkas

ikjen tënde,

por aromën e le pas,

bozhuret dhe verën.

Ngasherehem

k’tyne lëndinave.

Lulmallet e verës,

me vjeshtën

do të fishken, pastaj

dhe dimër i gjatë...

Ah dimri!

Pran’ oxhakut do t'më zë,

duke pritë at' puhi të ngrohte

që ka vec buza jote e pranvert.

Humbaudhëve të natës

ngarendin vec të pashpresët.

Unë kalëroi me erën përtej dhimbjes.

Prek dritgazin e afërt të agut

në syt e buzët plot vesë,

e freskun nën mornica.

Dhe ah!Dita e bardhë të vinte

ndryshe s’ka se si...

-Flatëro,

imja pulëbardhë,përtej natës,

e bjeri pritjes tej përtej.

Gjejë folen e dritës e në burimin e saj

shenjtëro te vojtunit.