Tuesday 5 May 2009



Eshtë një pend
e ngjyer në bloz të fatit,
dhe nji poezi,
që prehet në mu netëve t'zgjume.

Sa kollaj mashtrohet vetmia
endrra-mengjesesh t'përgjumura,
duke pritë në verand të pritjes nji shend'
që pas reve shtëllungtymta më fshihet.

-Ja ku jam!
Me nji varg si hajmali,
hapoj pafundsin e këtij horizonti
dhe i thermoi ditët e pritjes
përjetshëm !