Engjujt lidhen shtrigen në pranga,

me nuk i druhem magjizezes,

as hijeve te ankthit

qe kapertheheshin kthinave të kujteses.

Veq ty te ndjej e shoh

dhe veshtrimin tend qe me ndjell.

Une po vej drejt drites

..ti ne dalje te territ me prit,

e nëse terrina më hurp,

mos më lësho...më mbaj.

***

Tani fill vet lemoj shpirtin

me nji ndjenjë tënde të mjegullt,

a me nji fjale që më ngrohte dikur.

Te shoh tek zhdukesh shtegut

e i belbëzoj fundshpirtit;

-''për të gjallët gjithmon ka udhe''!

***

Endrrën e nenes sime plake

që e thurte në gershetin tim,

ma morr fortuna,

e gershetin e keputur

dhe timen lotdhimbje të saj,

ende ne arken e vjetër e mban mbyll.

E pajetuemja enderr, e pajetueme mbet

e une ty po ta fali; ty,

gjysma e shkeputur e shpirtit tim,

po ta bej drite shtegut tënd të pashkelun.

E në mos qesh grua e lumtur

nene e lumtur let' jem

se tani, ti je ëndrra ime.

Loti i humbur

Dua të qaj,

per jetën gur mbi gur

e për fatin përtej murit

..murit të gjalle që po ngreh shtat.

Për aromën e pranveres në ty

qe po ma merr flladi,

dhe për vesën e buzëve tua

mbetur nishan në gotën e saj.

Për te gjitha imtësirat

që aq shume kan vlere,

e për flokun kur ia lëmoj sime bije

do të qaja, për të gjitha nga pak.

E sikur te dinte loti të rrjedh

larg perqafimit tend,

burimi s'do të shterronte si syt

..si syt e verbër ne balle.