Engjujt lidhen shtrigen në pranga,

me nuk i druhem magjizezes,

as hijeve te ankthit

qe kapertheheshin kthinave të kujteses.

Veq ty te ndjej e shoh

dhe veshtrimin tend qe me ndjell.

Une po vej drejt drites

..ti ne dalje te territ me prit,

e nëse terrina më hurp,

mos më lësho...më mbaj.

***

Tani fill vet lemoj shpirtin

me nji ndjenjë tënde të mjegullt,

a me nji fjale që më ngrohte dikur.

Te shoh tek zhdukesh shtegut

e i belbëzoj fundshpirtit;

-''për të gjallët gjithmon ka udhe''!