Sunday 19 April 2009



Eja o ndjenje, ta shetisim vetmin
bukurive të egra mbi fiorde,
ta hecim bjeshkeve
që krenohen si piramida gjigante.

Tek këpus fije lule-egrash
gjishkëmbinjëve të thepisur, ti eja.
Eja, eja ta mbrrijm majkulmin e shpreses
atje ku i kemi ven themel
tempullit të ëndërrt, mbi nje re.

Ja, kaq egert dua!
Dhe po aq butësisht e ndjej
kengën e pulbardhave
që përkunden krahëhapur
paralel me diellin mbi det.

Nisu,
të të ndjek si Gërshetëza,
e detit vale mbi valë
stuhi dallgesh let' na bartin,
andej prej nga fryn juga e bardhe.

-Eja o ndjenjë,
ti zonjëza ime e heshtur!
Atje dikush na pret !