Njerzore

Ndonjëherë...

ke për të rënë ulët,

në mos si kalldrëm i gurtë,

do të ndjesh vec lëkurën mëndafsh

nën shputat e buta që kalojnë mbi ty

egërsisht.

Dhe lartësive,

tehet e shpatave t'ajrit

tmerrshëm kanë për tu endur nëpër flokë,

si krehër do të duken.

Veten do ta shohësh ndryshe,

si një shpend të sigurt,

e s'do ta njohësh.

Qielli ka me të josh, si puhiz zanore,

e rrezatorja, ka me të shkri

..asht ka me të lanë dhe s'do të ngopesh.

Hesht!

Se ti prapë do ti thuash shpirtit:

Mej!

Pak diell

A e di se i mungon pak diell

këtij dimri të marrë?

Më rrënqeth kjo stinë.

Mblidhem rreth vatre

e përhumbem në flakën e hajthme.

Notat e një simfonie katrrithen ndjerë

e mbështillen si gjethe të lëshuara

kërcellit që këlthet thatësi;

zgjohen poret shpërthyese nëpër te

e bie si polen një ngushëllim i rremë...

Psherëtima t'mekura

i thërrasin mëngjesit...

Më ruaj pikëvesën e fundit

për etin e tharë,

se tulipanja jote po fishket.

Ja që ndodh...

Ndonjëherë vetëvriten yjet,

e bien si lëmshorë zjarri

dhe bëhen britma deti.

Veç gurët e din!

Lutje

Fale..! Fale për dhembjen
që grryen si shati në temelin e tij të ri,
dhe për lotin fale,
qe si rrëke ujë-shejte i lan lëkurën asht,

e për rinin që thërmohet
si dheu i im't mbi shtratin e derrast',
sa trupi i ri vigan.

Vec mos e falë at mjegullin e errët
që ia mbuloi nëndëqindë e nëntëdhjetë e nentë udhë
që i kishte rruzulli i tij i blertë;
e si mbet të zgjedhë, përveq asaj që e pa;

atë dritë mashtruese,
e at kostarin e zi-veshur që i zgërdhihej prapa shpine
dhe i mbulonte trupin lehtas me hijen katran.

E kush i shpëtoi atij, kush, kush...
Ma gjejë nji t'gjallë - t'përtejshëm vdekjeje,
..veq nji ma gjejë,
që mortja i lypi arsye, e su dit kush ia dha ?!.

Fale te pafalshmën e t'pafajshmit,
dhe pendimin që e pa,
në majat e gishtrinjëve të këmbëve të veta
ku vështrimin e trembun e la.
Lutem...Fale!

FLIJ

Flij.

Flij dashuria ime flij

rrëzë liqenit...

-O e bukura ime e fjetur !

Vallja e valëve

qoft' harpa e zemrës sime.

Dhe kanga e pulbardhës;

të dërguarat e mia nga përtej kufiri...

Shkëmbehen anijet në liman.

Ndër të gjithë ardhacakët,

veq ti nuk je,

e veq unë nuk jam

mes shtegëtarësh...

..flij...

Përkundmi ëndrrat

deri në zgjim.

MOS PREK

Mos prek

nëpër tehun e mprehtë të dhimbjes

..mos!

Gjithçka po dhemb ndryshe nëpër lotët e tu.

Diku brenda hirit jam po ajo

që u harrua dikur a diku.

Unë s'kam m'su' me qa për f'minë,

madje as për gruan tashti.

Vonë është, vonë...

Oh, nanë! Pellgu i lotëve po lëvrin

nëpër mua t'heshtunën.

AH

Dhe ah!

E ngjeshur mungese, kjo ditë feste.

Davaritem kujtimesh:

- Të ikurit me të vdekurit,

të humburit me të shenj'tit;

po pse, pse të jet'shmit larg të gjallëve?!

Po të ishte...

Eh, po të ishte qyteti im

dhe lagjja ime e fundit, e fundmja strehë,

(shtëpia ime) guaca jonë e artë,

..e kjo lutje e fundit.

Pritja

Pritja s'ka të bëjë me kohën,

ka zemberekun e vet.

Më nuk i numrojmë kambanat e kishës së vjetër

se asgjë s'po përputhet me treguesit e plumbtët.

Motmoti u zharg orbitës së gjatë

e kalendari n'ditje po zbehet nikotinë,

ndoshta dhe pritja a mërzitë

e ne akoma su mërzitëm:

duke pritur!

..e po ndrrohen stinët,

po ikin dhe vitet e djegshme;

por në s'ditëm për të pritë,

si do të msonim ndryshe-me dashtë

deri në dhimbje.

Kapronjtë

Mbaj mend

rrezatimin e hënës ndërmjet degëpishave

dhe fërshfërimën e blenit t'flokut nëpër gushë.

(Aq largë shpie flladi i pranverës!)

..Hapat balerinë pas trokthit të një drenushe

shteg'humbur,

turbullirave të pyllit një mijë çudirash,

dhe rr'zimi i brishtësisë, para vështrimit gjuetari,

gjatë do t'mbahen mend.

(-Si nuk e vrave?!).

..pëllëmbën mbi trokllimën e trembur nën gëzof,

ngrohtësi erëmali,ndjellje as në ndjekje, athua t'kujtohet?

Apo harrove kapronjën që kishte një jetë në ikje,

e ma s't'u shqit', derisa një vjeshte...

U zhyt pylli mjegullinave,

e pas çdo trungu kishte nga një hije,

ku secila ngjante pak e më pak në ty.

Të priti gjatë nën një pishë.

Eh, su gjetët ma kurrë,

e trishtimi ndoqi trokthet bashkë me erën,

pa e ditur n'i largohet m'shirës a dashurisë.

(Ç'i dha ngrohtësia e dorës një kapronje aq të egër?!)

Mbaj mend e kujtoj...e nata pa hanë;

lëkurës m'i rrënqethet një freski fëshfërime,

dhe e plogësht bie brymnaja mbi blenin e flokut

si lotët e drenushës nën degët e k'saj pishe.

Kapronjtë

Po shkundet stinët

Janë tha sytë e vranët, netëve

netëve të nemuna janë shterë...zemër.

Po unë ndryshe s'di as s'mundem.

Po shkunden stinët,

kanë ra dej gjethesh nëpër lëkurë.

Po varrët kush me i pa?

Ky vend, këta gur, këta njerz

dhe kjo heshtje e rrëpirët...

-Ooo paskam faj që jam grua!