Të cuditshme ëndrrat !

Vizione të shkurta, ku gjejn streh

të gjitha mrekullit e mëdha.

Agoni që ringjallen

nëpër shkëndija shprese

në bebzat e tua të mëngjesta.

Cuditshem dhe trendafilat e fishkur,

papritmas drejtojn gonxhet kah lindja;

ngjajshëm me buzqeshjen e befasishme në buzë.

Enigmatike

edhe kjo ndjenjë cmendurake !

Më ndjell përgjumjen

si foshnjën e embla ninull !

Po shuhet nji yll nate.

Koha-kohës më i largët

e më i përqart, udhërrëfyesi im.

Dhe jo rrall

lidh' vargoj të këputur bisedash

të harrnoi edhe nji tregim t'leckosun;

nji si atë të djeshmin që më ngjan

në t'harrumin ag nën qerpik.

Shpesh e më shpesh

grindemi me hijen që s'më shqitet.

Edhe ajo po matet mem' përqesh.

I vdiq ora kohes,

sikur hapave qe ndiheshin te pragu

e rrapllimave që gëzueshëm shkundnin porten,

dikur.

..........................................................

..vështrohemi vështrimdehur

dhe shmangemi vetëtimshëm;

s'mishërohemi e as njihemi më.

Do ta theja grushta këtë pasqyr,

sikur ta dija se dot' spirroheshe

si pëlcitje xhamash.

***

Nën at' pirg ndjenjash,

flen nji nate e gjate skëterre,

e mbi te, një murriz damarve degëzon.

-Sa eger po gervishin gjembat!

Kujtimi, plagë e gjëmë,

dritheron freskun e muzgut nëpër trup,

kur nga honi shkulet fjala.

Thellë rrënjë leshue ka trishtimi !

U deshka kohë e udhe

të piqemi unë dhe harrimi.

Eja o ndjenje, ta shetisim vetmin

bukurive të egra mbi fiorde,

ta hecim bjeshkeve

që krenohen si piramida gjigante.

Tek këpus fije lule-egrash

gjishkëmbinjëve të thepisur, ti eja.

Eja, eja ta mbrrijm majkulmin e shpreses

atje ku i kemi ven themel

tempullit të ëndërrt, mbi nje re.

Ja, kaq egert dua!

Dhe po aq butësisht e ndjej

kengën e pulbardhave

që përkunden krahëhapur

paralel me diellin mbi det.

Nisu,

të të ndjek si Gërshetëza,

e detit vale mbi valë

stuhi dallgesh let' na bartin,

andej prej nga fryn juga e bardhe.

-Eja o ndjenjë,

ti zonjëza ime e heshtur!

Atje dikush na pret !

Gjurme

Unë nuk mund ta zë hapin

derisa gjurmët e kohës po më ikun.

Akrepat terheqin njeri tjetrin nxitimthi

si njerzit që heshturazi

i tërheqin hijet pas veti.

Më s'ka rëndsi,

ishte apo është rastesi,

gjithcka ka arsye

madje edhe në jan të rreme.

Dhe a e dini ?

Kjo bote cmendurake tjeterson gjithcka,

dhe as nuk është cudi

nese shtegtaret gjithmon nuk mbesin !

Ikën të gjithe

e po tërhiqen edhe ata që mbeten.

-Ikni, në vrap pas kohës ikni,

arsyeve që po ju ngasin !

Bëje Zot !

Në preher të natës kotem

tue perkund lumturin e fjetun,

e si një nëne e mire

i këndoi ninulla mbi djep

dhe nanuris nji plag të vjetër.

Diku buz agimit

kam me mejt dhimbjen,

pa lot kam me mejt.

Se trishtimi nuk eshte vajtim

veq nji gur i rand ështe,

i bartun prej shekullit t'kaluem.

Dhe nuk do ta quaj dobsi

nese një dite të ditëve t'mia,

nën nji rreze agimi

dot' shkëlqei nji lot i kthjellt.

Veq për gezimin du të qaj,

me lot gruaje.

-Bëje Zot !

Pritje

Ditën pas të nesërmes

se prituri do të thinjen stinët,

si e sontmja që then' heshtjen me rrëke shiu,

ja kështu!

Po mos t'qe pritja që ta prisnim

s'di ku do e murgoja shpirtin më mire

se n'kët prizem, që zbërthen ngjyra ylberi,

mu këtu...!

Edhe ditën pas të nesërmes do të pres

nji këtu!

Sikur të sontmes, a do ti kthehesh?!

Heshtja që flet

Rrashten e fjalës po e ndrydhi

mos me ju ba vetullave tua hije.

-O dhimbje frekeputur

që po më tret mrizeve,

e më gllaberon si mjegulli e terrt',

sa embel po më vret !

Më et' kjo duhme deti

dhe vala e kalter që tund cepin e durimit

tek kerkoi gjurme t'më shpien te oaza jone.

..le të eshkem,

kisha aq nevoj për diell,

shperthejn deshirat si sythet

në qilimin e blert të stines...pres,

pres barken prej matan bregut

dhe oh, sikur të kishin ndjenjat vela...!

Dua të pi uje të kthjellt kroi bjeshke

nga pëllëmba jote.

Perkujtim

Mos më pyet ku isha mbreme.

Stepave pa drite hene se di kah lodroi mendja e humbur.

Deri ne ag u grindem me naten shkemboreve të thepinjta,

për shpirtin që ma kthen në zog të zi vaji

e për shtigjet qe mi terron aq rënd cdo 7 prilli.

Tani e 6 vjet nuk gjej udhe ti baj drite vetmis tane,

vetem po i ndezi nga një qiri territ tim.

Ajo fjongo drite kur nuk prehet,

mbi kodrinen e that' rreze qytetit,

mos u ndje i lanun e i harrum,se

sikur të gjithe shtegtaret,

s'kam se si të mos kthej andej,

edhe une një dite !

Mos me pyet ku isha mbreme.

Stepave pa drite hene se di kah lodroi shpirti i humbur,

Deri ne ag u grindem me naten shkemboreve te thepinjta,

per shpirtin qe ma kthen ne zog te zi nate 

e per shtigjet qe mi terron aq rend cdo 7 prilli.

Tani e 6 vjet nuk gjej udhe ti baj drit vetmis tane,

vetem po i ndezi nga nje qiri territ tim.

Po ti, atje mbi at' kodrinen rreze qytetit 

tek pret,mos u ndje i lanun e i harrum,

se te gjithe shtegtaret kthehen ndonje dite.

Kengen e njemendet,

a se lam te varur mbi stin,

pa ia prishur gjumin askujt?

Cdo mbremje flej mbi endrren e bukur

dhe i druaj zgjimit se mos ma thyejn vegimin,

e ma vrasin vrullin fluturimit.

Lermeni mengjeset le te lindin

duke i kenduar pranveres se pambrrire

se ajo si beri dem askujt.

Eh,sikur ta dinit, se me vije ndonjihere

te kelthas sa ti tundi edhe bjeshket;

zani i brendshem nuk vret kend veq shpirtit.

Disa nga ëndrrat ndodh te mbesin vetem endrra

dhe ne,po ata,te njetit mund të mbesim;

dy adoleshent ne labirinthe jete,

ne kerkim te nji bote te tret,

as enderr, as zhgenderr.

Brenda k'tij kopshti hyjnor si të vetmit endrrimtar,

edhe te paret a te fundit shtegetare ne mbetshim;

dhe ne qoft kështu e than',

mos na ler te vdesim deri ate dite.

Driterim i mistershem ështe !

Më shpie dimensionesh te panjohura,

dhe mes kurreshtje-frikes

me ben ta ndjek,

e me nget deshiren

ta shoh, ta ndjej, ta prek.

E magjishmja dritherime

mbi fershferim gjethesh

si fllad hyjnie

lehtas bjen nga qielli

e perndizet veshtrimit,

si dielli i mbremjeve te veres

kur perflaket perendimit,

lirshem më ndjek e ndjek...