Eja o ndjenje, ta shetisim vetmin

bukurive të egra mbi fiorde,

ta hecim bjeshkeve

që krenohen si piramida gjigante.

Tek këpus fije lule-egrash

gjishkëmbinjëve të thepisur, ti eja.

Eja, eja ta mbrrijm majkulmin e shpreses

atje ku i kemi ven themel

tempullit të ëndërrt, mbi nje re.

Ja, kaq egert dua!

Dhe po aq butësisht e ndjej

kengën e pulbardhave

që përkunden krahëhapur

paralel me diellin mbi det.

Nisu,

të të ndjek si Gërshetëza,

e detit vale mbi valë

stuhi dallgesh let' na bartin,

andej prej nga fryn juga e bardhe.

-Eja o ndjenjë,

ti zonjëza ime e heshtur!

Atje dikush na pret !