U shterrën klithjet,

klithjet mbi natën e shurdhër,

e ti nuk e di,

saherë rash thellësive,

dhe preka fundin e territ,

si nji rënje e plogësht shiu.

Ishte ajo dëshira e cmendur e vetvdekjes,

dhe ajo drita e castit të fundit,

që më hurp, tunelit verbues,

e më ringjallë herash të panumërta.

Ti nuk e njehë atë ndjenjë,dhe bën mirë,

se të fortit vdesin vec nji herë.

Vjen e ma shpalon mëngjesin.

Gjunjëzohem para diellit-rrëfehem,

dhe Zot m'ndihmo,

nuk mehen dhimbjet me vnerin e pelint;

përqafoj dritërimin e tij

dhe ia puthë të gjitha dhimbjet e ambla

rrezeduarve që më bekojn.