Përpëliten në heshtje,

t'vetmet andrra të gjelbërta.

Netëve të zgjume,

lulet e verës,

fishken pa nji pik shi;

pa e ditur,

kujt ia kan borxh,

lumnin.

Thyhen e heshtin,

edhe shpirtërat.

Ata që kurr nuk mblodhën

nektar nga dhimbjet dashurore,

paskan drejt të na gjygj'tojnë?

Kemi ngelur në mëshirë të kohësis,

mes të ngecurve,

e të hecurve:

-Të cmendurit e shekullit

do të quhemi!

Oo, ata kurr s'do ta kuptojn,

(e mbase po, nji ditë)!