Nata, kjo vrasëtare e pafajshme,

s'ma ka faj vetmin, e as pritjen

në kalendarin e zhubrosur.

Diku në të ngrysur lodhet dhimbja;

dielli, muget i përgjumur në syt' e mi,

dhe shkëlqezon shiovinën e së mbrëmshmes.

Momente t'lëna të heshtuna,

ringjallin ilustrime kujtimesh

të nji albumi të vjetër.

Ndëgjohet zhaurimë e ujvarës së bujshme;

shetitores përgjatë kalldrëmit të zbrazët,

megjithatë s'jam vetë.

Ka ditë, ditë që nuk sjellin asnji ndodhi,

por edhe fate ka të dhimbshme

që i pranojm të tilla siq jan të thëna.

Megjithatë, asgjë si kërkova k'saj nate,

dhe s'prita asgjë më shumë

vec mallkim zane të isha,

e ta flija tiktakun e kohës

derisa t'më zgjoi buza e rrezeagët.

T'harrum,

ngarendësish në parkun e blertë;

stol’i zbrazët nën hije të blirit

askujt s'ka me i ra në sy.

Të paktit do të din,

se poezia lind nga hiri

e kthehet në varg të prusht’

buzësh të përflakëta.

T’harrum,

do ti kujtohemi ndoj’i ditë,

të magjepsurve aromë bliri,

në stolin ku i perndiznim mbramjet .

Erdhe pranverë,

aromë mire

djerrinash,

shpërtheve bozhure.

Tani po largohesh

e s'më lën'

as të përkas

ikjen tënde,

por aromën e le pas,

bozhuret dhe verën.

Ngasherehem

k’tyne lëndinave.

Lulmallet e verës,

me vjeshtën

do të fishken, pastaj

dhe dimër i gjatë...

Ah dimri!

Pran’ oxhakut do t'më zë,

duke pritë at' puhi të ngrohte

që ka vec buza jote e pranvert.

Humbaudhëve të natës

ngarendin vec të pashpresët.

Unë kalëroi me erën përtej dhimbjes.

Prek dritgazin e afërt të agut

në syt e buzët plot vesë,

e freskun nën mornica.

Dhe ah!Dita e bardhë të vinte

ndryshe s’ka se si...

-Flatëro,

imja pulëbardhë,përtej natës,

e bjeri pritjes tej përtej.

Gjejë folen e dritës e në burimin e saj

shenjtëro te vojtunit.

Stinët n't'ikun,

lan nji shiovin të mugët.

Avytet re e vrugët si nëm e moqme,

pritet shtrëngat e gjatë.

Asht harru vera n'ftyra të pafajshme.

I kthehem qiellit...Zot!

Po mbahem me shtatë varrë!

Ku jan të ngujueme lumnit

e fëminive t'humbuna?

Hapsirë atlantiku mes brigjesh,

si shtëllung e vrugët;

sado hollë tjerrë kohën tonë,

aq më fort kalit nji fill qëndrese.

Psalmi ngashënjyes i një detari

'' Do ngas barkën mbi ujnat e dalldisuna.

Nëse diell-lindjen nuk e zë,

do ta zë ylberin, përtej perendimit '' !

Natë

Në nji natë si kjo, erëlehta

do t'fërfëlloi xhamit krahëhapur.

Do t'vij ashtu papritur, e dorelehtë

do t'shpupuris flokun e thinjur, pritjesh.

Retë, ah retë, më në fund

do ikun të dëshpruara,

si silueta kok'ulura,

pa lën më asnji lotë.

Nji natë si kjo

do të derdh shkelqim yjesh

në syt e vet të errët.

Kah po të shpien udhët ?

U heshtën fjalët;

më nuk flasim, dremis në melodin e nji kange

që i thot të gjitha.

Flatroj në krihët e saj te enderr’t

gjithandej kah do të doje të isha.

E po të ndjek,

do e kudo që me shpien flatrimet,

kah unë po thurr nji anderr meridiane .

Por sërish e sërish,

po më k'puten fije t'mëndafshta,

e po më shthuren

para vështrimit tënd të perhumbun.

- Kah po të shpien udhët ?

- I dashur im, kah po të bien petale shprese?

O i vojtuni im !

Nga veriu në jugë, rrahi udhet pa mua,

dete e bjeshkë shpupuris,

dhe gjej gjurmët e njoma te ditve të blerta.

Nuk asht hovi, jo .

Asht vrulli ai që i shemb të gjitha muret;

beso,lutu e beso,se mu aty lind mrekullia.

…Je lodhur.

Je lodhur për vehte, por tani vazhdo për mua,

jam fundi i labirinthit tënd,

ne fund te territ.jam drita

dhe aty,oh aty të piqemi dua!

Aty si praneveren po te pres.