Asgjë e re, te vjetrat ende gjallojn.

Ne kalendar thyhen datat,

e si ne copza kujtimesh

thyhem edhe une, në treshe.

Kotem para nji seriali të përmbrëmshëm.

Më kfjell zëmria prapa gjamit,

që krijon gjëra të cmendura

e pretendon të pranohet si bashkohës;

vrojton nji skulptur të ftoht gruaje

dhe tenton ti jap form, stilit të ''pagdhendurë''

me bisturin e tij.

Mbylli dritaren dhe përtrijë heshtjen,

ndjehem aq mirë në levozhgën e saj,

pas nji zhaurime erërash të stuhishme.

Asgjë e re. E njejta piktur dhe në mur;

ca gjuetarë në ndjekje thëllënzash

dhe endacakja e njet,

që ende shtrengon

nji foshnje të brisht gjoksit,

dhe mëkon shpirtin e saj.