Ka dicka, që ma hesht poezin;

nji ndrydhje e leht,

një pik që ngec pas të parit varg.

Se në jetë,

gjithmon mbetet dicka

që tunet,si ujnat në gji të gurit.

Patjetër t'ket nji dhimbje t'pafajt,

t'pa zot, e t'pa fre,

që vec vala e kthjellt e men.

Nji gurgullim rrëkeje kroi,

që përhumbet diku larg

në zhaurima stuhie.

Por unë e di,

se nji ditë do të kthehesh

te rranja e burimit.

Fundja -

e ruajtur për shpirtin

që vet e rreshke në diell.