Loti i sorkadhes

Ajo nuk e di kah e qojn kembet e dites se lodht'

as peshën e dimrit qe rendon dege-pishave me boren e mplakur,

se di si do ta mbaj fill vet në zemrën a malit te zymt.

Thundrat marrin ne thua neper rrenjet e pishave

qe degzohen shtegut te saj, i dermohet rrëzimeve

e ringritet nga zemra qe shtyhet nga flladi;

dhimbje e dridhje gjunjësh terrmeken

te arrij atje ku e ze mbremja ne gji te pishes se varun,

me perqafimin e ajrit te ngrohet te mbeshtjellet si ne duar dashurie,

e lotin e idht' sorkadheje avulli i frymes t'ia thaj.

Mbeshtet veshtrimin e pergjumur ne endrren e saj te pranvert'

e i mbyll syt ne gjoksin e blert të mesnatës

dhe ven buzën ne gaz që prap e mashtroi deshperimin.

Prap belbëzoi te panumerten lutje të natës:

-''edhe pak ka mbetur nga dimri që po ik

e pranvera eshte ne prag,

edhe pak, edhe pak...!