ti paksa n't'hujshëm
e unë e trembur paksa.
Po unë e dija,
furtunat nuk zgjasin shumë
vec se cojnë rrëmujë.
Kisha të drejt.Pas pak të heshtur u gjetëm,
e të stepur në cast
para filizit që edhe qiellin prekte.
Lodhej e e clodhej shpirti
nga druekëputja e drithërimat
tek të mbërrija pak e nga pak.
Ehuu ! Sa ulët mund të binte rrëzimi
nga lartësitë që vetë i ngritëm,
si një poezi e rënë nga kulmi i frymëzimit.
Po tashti... ?
Qiellit të leckosur celen e mshelen dhimbjet.
rreze t'këputura, djegshëm zhbirojnë
e dhëmbin si fjalë të lëna përgjysmë;
e ditura s'ka pse të thuhet,
e heshtura, vec se ndrydh.
Mbijnë poema t'degëzuara
që mbahen rrënjëve të veta.
- N'ashtë!
Ani n'ashtë!
Se kur dhimbja kullohet vesmëngjesesh,
vec aty lindin ndjenja të mëdha.
No comments:
Post a Comment