Ani, nisu e kembezbathur

shkel mbi guacat bregut,

derisa edhe pjalmi në gji tu shtrydhet,

veq gjurmet e tua mbi reren e lagsht le të mbesin.

Shko dhe me vete merr gjithcka

se po nuk morre, nuk deshte mjaftueshëm.

Lerme të mbes këtu, streh për valet kur të rreken

gjurmet e ikjes ti mbroj nga rrebe-vala;

se gjithcka e jotja po dhemb kur po humbet

edhe imazhi jot, si njolle e zez' ne largsi kur të tretet,

unë do gdhij e errem këtu mbi kujtimet.

Ik, veq me sy te mjegullt mos më shih,

jam veq nji nga mjellmat e radhës qe mbetën bregut

shtegut tënd të pakthim.