Jeta vazhdon

.

.

Qiejt e murrmë kërcëlluan dhëmbët,
vetëtimat grisën pelerinën me shkrepëtima,
përplasen kulmit të kullës së shenjët
...e shenjëta digjej në përcëllim.
.
Tmerr për dy silueta që bien mbi rrënoja
mes pluhurit që përtueshëm bie mbi dhe.
.
Cdo fund është nji vdekje e vogël;
'(po nuk u shemb e vjetra,
ku ti bëhej vendi të res)?!
***
Pranvera bulëzoi në degët e mollës së vjetër,
nën copëza rrënojash paska mugulluar bari.
Shpirti psherëtin lirshëm si një bebe.